Qytetari: Zonja Delina, më falni një minutë.
Ministrja Delina Ibrahimaj: Po?
Qytetari: Ju lutem, çfarë do bëhet me ne pensionistët? A kemi ndonjë shpërblim për vitin e ri?
Ministrja Delina Ibrahimaj: Nuk kam kohë, jam vonë për te parukieri.
Qytetari: Moj zonjë mirë e bëni se ju duhet pak zbukurim, por me ne çfarë do bëhet që s’kemi lekë as për bukë?
Ministrja Delina Ibrahimaj: Nuk ka njeri që vdes për bukë në Shqipëri. Po jeni përtacë ju, nuk punoni, e keni mendjen të rrini në kafe.
Qytetari: Po ç’kafe moj zonjë, ne s’na del pensioni as për ilaçe.
Ministrja Delina Ibrahimaj: Po pse more zotëri, nuk ke fëmijë ti? Nuk të ndihmojnë ata?
Qytetari: Kam një djalë invalid zonja ministre, nuk është i aftë për punë. Edhe atë pak pagesë nga KEMPI që merrte, ia hoqët para dy vitesh.
Ministrja Delina Ibrahimaj: Po do jetë ndonjë mashtrues ai, se s’ka mundësi. Po mos u mërzit, kryebeu ynë është zemërmirë, ka vendosur të zgjidhë qesen dhe djali yt do shpërblehet.
Qytetari: Po të lumtë goja moj ministre. Po më fal se jam pak i pasjellshëm që po pyes, po sa do marrë i shkreti?
Ministrja Delina Ibrahimaj: 15 mijë.
Qytetari: 15 mijë të reja? 150 mijë me të vjetrat domethënë? Po juve ju bëftë dita 1 mijë moj xhan.
Ministrja Delina Ibrahimaj: 15 mijë të vjetra xhaxha, se nuk ka lekë buxheti. Mirë dhe kaq se do kishit ngelur pa gjë.
Qytetari: 15 mijë të vjetra?? Po çfarë thua zonja ministre. Po si nuk paskeni lekë? Po a i keni parë ato lokalet në qendër të Tiranës te pema e lali fikut? Janë plot dhe nuk japin asnjë faturë fiskale. Pse nuk i kontrolloni dhe t’i detyroni të lëshojnë fatura fiskale? Në këtë mënyrë dhe shteti mbledh taksa dhe ka mundësi të na japë më shumë neve pensionistëve që kemi nevojë apo personave me aftësi të kufizuara si djali im.
Ministrja Delina Ibrahimaj: Ju s’keni brekë në b*thë, doni kafe të lirë tek pema në qendër. Ik andej se jam vonë, nuk kam kohë të merrem me ty.
SHËNIM: Ky është një dialog ironizues jo realist, por që tregon realitetin e politikës sonë.